Το χρονικό πλαίσιο για την κρίση δεν είναι σαφώς καθορισμένο · κυμαίνεται από 2,5 έως 4,5 χρόνια. Η κρίση είναι ένα φυσικό φαινόμενο στην ψυχολογική ανάπτυξη ενός παιδιού.
Υπάρχουν επτά σημάδια κρίσης:
Ο αρνητισμός είναι μια αρνητική αντίδραση στις προτάσεις των ενηλίκων, με άλλα λόγια, να κάνουν το αντίθετο από αυτό που του ζητήθηκε να κάνει.
Stubbornness - το παιδί ακολουθεί την πρώτη απόφαση να πάρει κάτι και δεν μπορεί να το αρνηθεί, ακόμα κι αν αντικατασταθεί.
Αυτοθεραπεία - η εμφάνιση της φράσης - εγώ! Το παιδί δοκιμάζει το χέρι του, ισχυρίζεται, μαθαίνει ενεργά τον κόσμο. Αν και η πρωτοβουλία του είναι συχνά ανεπαρκής.
Obstinacy - προσανατολίζεται στον τρόπο ζωής που έχει αναπτυχθεί στην οικογένεια μέχρι την ηλικία των τριών.
Διαμαρτυρία για την εξέγερση - δυσαρέσκεια και αρνητικά συναισθήματα, το κύριο όργανο του παιδιού σε αυτό το στάδιο της ενηλικίωσης.
Η υποτίμηση - αυτό που είχε προηγουμένως αξία ήταν ενδιαφέρον τώρα υποτιμάται. Ένα παιδί μπορεί να αρχίσει να καλεί ονόματα, να σπάζει παιχνίδια που του αρέσουν και να κάνει παρόμοια πράγματα.
Δεσποτισμός - το παιδί δείχνει δύναμη πάνω σε άλλους, προκειμένου να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές. Το παιδί αναγκάζει τους άλλους να κάνουν ό, τι ζήτησε.
Η αντίδραση των ενηλίκων στη συμπεριφορά ενός παιδιού σε αυτήν την κρίση είναι πολύ σημαντική. Υπάρχουν πολλές κοινές συμβουλές, η εφαρμογή των οποίων με την πάροδο του χρόνου οδηγεί σε υπέρβαση αρνητικών χαρακτηριστικών στη συμπεριφορά ενός παιδιού:
- Εφαρμογή του παιχνιδιού στη διδασκαλία ενός παιδιού να είναι ανεξάρτητο.
- Αποφυγή ενός ολοκληρωτικού στυλ στην εκπαίδευση.
- Άρνηση υπερπροστασίας.
- Οι γονείς πρέπει να ακολουθήσουν μια στρατηγική γονικής μέριμνας.
- Γενική αναζήτηση συμβιβαστικών λύσεων σε συγκρούσεις όπου το παιδί έχει το δικαίωμα να επιλέξει.
- Οι κανόνες συμπεριφοράς πρέπει να παρουσιάζονται με ρουτίνα και να ακολουθούνται από ήπια εφαρμογή.
- Διδασκαλία στο παιδί των δεξιοτήτων επικοινωνίας με συνομηλίκους και ενήλικες.
- Η έμφαση στην εκπαίδευση πρέπει να είναι σε μια θετική στάση και όχι σε απαγορεύσεις και τιμωρίες.
Η κρίση των τριών ετών δεν αποτελεί καθόλου εκδήλωση ανυπακοής ή δυσμενούς κληρονομικότητας, αλλά ένα στάδιο στην ανάπτυξη ενός παιδιού, χωρίς το οποίο η ανάπτυξη της προσωπικότητας δεν είναι ρεαλιστική. Σεβαστείτε το παιδί σας και διδάξτε το σε άλλους. Και μόνο οι γονείς με τις ενέργειες και τη στάση τους μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να ξεπεράσει γρήγορα και εύκολα την κρίση τριών ετών.
